लोकमान्य टिळक

लोकमान्य टिळक

लोकमान्य टिळक 

लोकमान्य टिळक यांचे संपूर्ण नाव बाळ गंगाधर टिळक. टिळकांचा जन्म २३ जुलै १८५६ रोजी रत्नागिरी येथे झाला. रत्नागिरी जिल्ह्यातील चिखलगाव हे त्यांचे मूळ गांव. अर्थात, त्यांचा जन्म रत्नागिरीचाच. त्यांचे मूळ नाव केशव असे होते. पण, ‘बाळ’ हे टोपण नावच कायम राहिले. त्यांचे वडील गंगाधर पंत हे सुरूवातीला प्राथमिक शिक्षक होते. पुढे ते शिक्षण-निरीक्षक बनले. टिळक १० वर्षाचे असताना त्यांच्या वडिलांची पुणे येथे बदली झाली. त्यामुळे टिळकांचे शिक्षण पुणे येथे झाले.
सन १८७२ मध्ये टिळक मॅट्रीकची परिक्षा उत्तीर्ण झाले. त्यानंतर पुढील शिक्षणासाठी त्यांनी पुण्याच्या डेक्कन कॉलेजात प्रवेश घेतला. याच कॉलेजातून ते १८७७ मध्ये बी.ए. ची परिक्षा उत्तीर्ण झाले. पुढे सन १८७९ मध्ये ते एल.एल.बी. च्या वर्गात असतानाच त्यांचा आगरकरांशी परिचय झाला. समान ध्येयाने प्रेरित झालेल्या या दोन तरुणांनी ब्रिटिशांच्या पारतंत्र्यातून आपल्या मातृभूमीची सुटका करण्यासाठी लोकजागृतीच्या आणि राष्ट्रोद्धाराच्या कार्यात स्वतःला वाहुन घेण्याचा निश्चय केला.
विष्णूशास्त्री चिपळूणकर, टिळक व आगरकर यांनी १ जानेवारी १८८० रोजी पुणे येथे ‘न्यु इंग्लीश स्कूल’ ची स्थापना केली. पुढे टिळक व आगरकर यांनी इंग्रजी भाषेत ‘मराठा’ (२ जानेवारी १८८१) आणि मराठी भाषेत ‘केसरी’ ४ जानेवारी १८८१ रोजी ही वृत्तपत्रे सुरू केली. आगरकर ‘केसरी’चे तर टिळक ‘मराठा’ चे संपादक बनले. त्यानंतर टिळक व आगरकरांनी २४ ऑक्टोबर १८८४ रोजी पुणे येथे ‘डेक्कन एज्युकेशन सोसायटी’ ची स्थापना केली. पुढे एका वर्षाने २ जानेवारी, १८८५ रोजी या संस्थेच्या वतीने ‘फर्ग्युसन कॉलेज’ सुरु करण्यात आले.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

बाळ गंगाधरपंत टिळक हे कोकणातील दापोली तालुक्यातल्या चिखलगाव येथे वडीलोपार्जीत शेती सांभाळत राहात होते पण शेतीवर चरितार्थ चालविणे अवघड झाले तेव्हां त्यांनी दरमहा पाच रुपये पगारावर शिक्षकाची नोकरी स्वीकारली संस्कृत आणि गणित या विषयाचा त्यांचा गाढा अभ्यास होता.चिखलगाव येथेच लोकमान्य बाळ  गंगाधर टिळक यांचा २३ जुलै १८५६ मध्ये जन्म झाला. त्यांच्या मातेचे नाव पार्वतीबाई होते. मुळनाव केशव ठेवले होते. तरी सर्वजण बाळ असेच म्हणत.तेच नाव पुढे कायम झाले. कुशाग्र बुद्धी आणि अभ्यासू वृत्ती असल्याने बाळला गंगाधरपंतांनी संस्कृत आणि गणित या विषयांत तरबेज केले. बाळने हि हे विषय आवडीने अभ्यासले. यातूनच संस्कृत ग्रंथाचे वाचन करणे,अवघड गणिते सहजपणे सोडविणे याचा बाळला नादच लागला.

प्राथमिक शिक्षणा नंतर बाळ पुण्यात आले. आपल्या हुश्यारीने बाळने येथील शिक्षकांचे प्रेम संपादन केले. शालेय जीवनापासूनच त्यांच्यात सत्यप्रीयता,स्पष्टवक्तेपणा आणि अन्याअयाचा प्रतिकार करण्याची वृत्ती प्रकट होत होती. १८७२ मध्ये दहावी उतीर्ण झाल्यावर डेक्कन कॉलेजां तून त्यांनी १८७६ मध्ये बी.ए. हि पदवी परीक्षा उतीर्ण केली. १८७९ मध्ये ते एल.एल.बी.झाले. डेक्कन कोलेजात असताना त्यांचा विष्णूशास्त्री चिपळुनकर आणि गोपाळराव आगरकर यांच्याशी परिचय झाला. ते तिघेही देशभक्त आणि स्वातंत्र्यप्रेमी होते.त्यावेळी भारतात इंग्रजांचे राज्य होते. या परकीय सत्तेखाली पारतंत्र्यात जगणार्या भारतीयांच्या मनात स्वातंत्र्य प्रेम निर्माण केले पाहिजे.या वर तिघांचे एकमत झाले. अगदी बालपणापासूनच मुलांच्या मनात स्वातंत्र्यप्रेम निर्माण केले पाहिजे असे ठरवून त्यांनी १८८० मध्ये न्यू इंग्लिश स्कूलची स्थापना केली.

बाळ लोकमान्य टिळकांनी तसेच विष्णुशास्त्री चिपळूणकरांनी आणि गोपाळराव आगरकरांनी सरकारी नोकरी आणि मोठा पगार यानकडे न वळता शिक्षकी पेशा स्वीकारला. या शिक्षकी पेशात टिळकांच्या संस्कृत आणि गणित या विषयांतील आवडीचा चांगला उपयोग झाला. या तिनहि देश भक्तांच्या मनातील देशभक्तीची भावना अत्यंत तीव्र होती. त्यामुळे केवळ शालेय विद्यार्थ्यापुरते शिक्षकाचे काम मर्यादित न ठेवता सर्व समाजात आपले विचार पोचवावे. म्हणून त्यांनी ‘ केसरी ‘व ‘मराठा’ हि वृत्त पत्रे सुरु केली. लोकांच्या मनात या वृत्त पत्रांतील लेखनाने स्वदेशा विषयीची निष्ठा वाढवावी, व परकियांच्या सत्तेतून मुक्तता व्हावी, भारतीयांवर होणार्या अन्यायाला वाचा फुटावी ; असा त्या वृत्तपत्रा मागील हेतू होता.

 ‘केसरी’ या वृत्तपत्रातून प्रसिद्ध होणार्या लेखनात १८८२ मध्ये एकदा कोल्हापूर संस्थानातील अन्यायाला वाचा फोडणारा मजकूर प्रसिद्ध झाला. आणि त्यावरून प्रकरण चिघळले.त्यांच्यावर खटला झाला. टिळक, आगरकरांना १०१ दिवसांच्या तुरुंगवासाची शिक्षा झाली. तुरुंगाच्या बाहेर पडल्यावर टिळक-आगरकरांच्या पुढाकाराने १८८५ साली पुण्यात ‘फर्ग्युसन’ कॉलेज सुरु झाले. तिथे हे दोघे प्राध्यापकाचे काम करू लागले. त्यावेळीही त्यांचे वृत्तपत्राचे काम चालूच होते.पुढे टिळकांचे कॉलेजमधील सहकार्यांशी मतभेद झाले.आणि टिळकांनी केसरी पत्र स्वत:चालविण्यास घेऊन कोलेज्शी असलेला सम्बंध तोडला. नंतर टिळक स्वतंत्रपणे, सामाजिक व राजकीय विषयांवरची आपली मते प्रभावीपणे मांडू लागले. टिळकांच्या निर्भीड, उग्र, सत्य लेखनाने ‘केसरी’ लोकप्रिय होऊ लागला.
केसरी’ मधील लेख वाचून लोकांच्या मनात ब्रिटीश राजवटी बद्दलचां असंतोष वाढू लागला. सरकारला ‘ केसरी’ आणि टिळक यांचा धाक निर्माण  होऊ लागला.

१८९६ — ९७ मध्ये पुण्यात प्लेगने थैमान घातले. त्या पेक्षाही इंग्रज सरकारच्या अधिकारांनी यावेळी केलेल्या अन्यायांनी कळस गाठला. त्याचा अखेर शेवटी एका इंग्रज अधिकार्याच्या खुनात झाला. या सर्व प्रकारांबद्दल टिळकांनी जे लेखन केले त्याचे निमित्त करून सरकारने संधी साधली. आणि टिळकांना तुरुंगवासात पाठविले. या सरकारच्या कृतीचा परिणाम उलटा होवून टिळकांना अधिकच लोकप्रीयता मिळाली. टिळक ‘लोकमान्य’ नेता झाले. “स्वराज्य हा माझा जन्म सिद्ध अधिकार आहे” आणि “तो मी मिळविणारच, अशी त्यांची धारणा होती.

लोकमान्य हे ब्रिटीश सरकारबद्दल लकांच्या मनात असंतोष निर्माण करणारे नेते म्हणून एकीकडे कार्य करीत होते; त्याच वेळी त्यांचा आवडत्या विषयांचा अभ्यासही सुरूच होता.त्यामुळेच राष्ट्रीय पातळीवर,सामाजिक परिस्थितीवर आणि प्रासंगिक घटनांवर ‘केसरी’ तून लेखन करतानाही “आर्यांचे वस्तीस्थान” ओरायन” “शास्त्रीय पंचांग” “गीतारहस्य”  असे ग्रंथ लिहून आपल्या अभ्यासाचा परिचय घडविला. समाजातल्या सर्वांना एकत्रित आणून व्याख्यांनान द्वारे मतप्रचार करण्यासाठी त्यांनी ” गणेशोत्सव ” श्री शिवछत्रपतींच्या जयंतीचा उत्सव असे नवे उपक्रम सुरु केले.

लोकमान्यांची लोकप्रीयता वाढतच हती. राष्ट्रीय नेता म्हणून त्यांचा उल्लेख होत होता, त्यामुळे सरकार बेचैन होत होते.टिळकांना लोकांपासून दूर ठेवण्याची संधी सरकार शोधत असायचे.लोकमान्य अत्यंत कडक शब्दात सरकारी धोरणांवर निर्भीडपणे टीका करीत असत. १२ मे १९०८ च्या ‘ केसरीत’ त्यांनी लिहिलेल्या ‘ देशाचे दूर्दैव ‘ या लेखाबद्दल सरकारने टिळकांवर राजद्रोहाचा खटला भरला. सहा वर्षाची शिक्षा भोगण्यासाठी
टिळकांना मंडालेच्या तुरुंगात भारताबाहेर पाठविण्यात आले. पण तरीही टिळकांनी तेथेही चिंता न करता, शांत मनाने  ‘गीतारहस्य’ सारखा मोठा ग्रंथ लिहिण्याचे धाडस केले. या काळातच त्यांच्या पत्नीचा मृत्यू झाला. पण टिळकांनी ते दु:ख हि शांतपणे पचविले. भारतीयांच्या मनात इंग्रज सरकार विरुद्ध  नेहमीच असंतोष निर्माण करीत असत त्यामुळे त्यांना  ‘ असंतोषाचे जनक’ असे संबोधण्यात येत असे. या त्यांच्या अनेक कार्यांनी त्यांनी सरकारला कधी लेखणीद्वारे तर कधी व्याख्यानातून हादरवून सोडलेले होते. पण नंतर  लोकमान्य १ ऑगष्ट १९२० मध्ये ते निधन पावले.  त्यांना आपणा सर्वभारतीयांचा कोटी कोटी प्रणाम !
-------------------------------------------------------------------------------
स्वभाव से जवान हूँ, भले ही शरीर से बुढा हो चुका हूँ। मैं युवावस्था के इस विशेषाधिकार को गवाना नहीं चाहता। जो कुछ भी आज मैं कहने जा रहा हूँ, वह हमेशा से ही युवा की तरह है। शरीर भले ही वृद्ध, जर्जर और नाश हो सकता है लेकिन आत्मा अमर होती है।

इसी तरह यदि हमारे स्वराज्य के क्रिया कलापों में स्पष्ट तौर से गति में कमी आ जाती है तब अंतरात्मा की स्वतंत्रता जो कि शाश्वत और अविनाशी है वह पीछे छूट जायेगी और यही हमारी आजादी को सुनिश्चित करेगी।

स्वतंत्रता हमारा जन्मसिद्ध अधिकार है। जब तक यह मुझमें जिंदा रहेगा, तब तक मैं बुढा नहीं हूँ। इस भावना को न कोई हथियार काट सकता है और न ही अग्नि जला सकती है, न जल भिगो सकता है और न ही हवा सूखा सकती है।

हम लोग स्वराज्य की मांग करते हैं और हम लोग इसे अवश्य प्राप्त करेंगे। राजनीति का विज्ञान वही है जो स्वराज्य से समाप्त होता है न कि वह जो गुलामी से खत्म होता है। राजनीति का विज्ञान ही देश का वेद है, आपकी आत्मा है और मैं इसे सिर्फ जागृत करना चाहता हूँ। मैं उस अंधविश्वास को समाप्त करना चाहता हूँ जो अज्ञानी, धूर्त और स्वार्थी लोगों के द्वारा लाया गया है।

राजनीति के विज्ञान के दो भाग हैं। पहला भाग ईश्वरीय और दूसरा भाग शैतानिक है। किसी राष्ट्र की गुलामी का निर्माण दूसरा भाग करता है। राजनीति के शैतानिक भाग का कोई औचित्य नहीं हो सकता है। वह राष्ट्र जो इसे उचित करार देता है, ईश्वर की नजर में पाप का भागी है। कुछ लोग साहस करते हैं और कुछ लोग साहस नहीं करते हैं, उन चीजों की घोषणा करने के लिये जो उनके लिये हानिकारक होती है।

राजनीतिक और धार्मिक शिक्षण इसी सिद्धांत का ज्ञान देने में शामिल है। धार्मिक और राजनीतिक शिक्षण अलग-अलग नहीं हैं बल्कि वे ऐसे प्रतीत होते हैं। सभी दर्शन राजनीति विज्ञान में शामिल हैं।

स्वराज्य का अर्थ कौन नहीं जानता? कौन नहीं इसे
चाहता। क्या आप यह पसंद करेंगे कि मैं आपके घर में प्रवेश कर जाऊं और आपके रसोई घर पर अधिकार जमा लूँ? मुझे घरेलू मामले की व्यवस्था का अधिकार अवश्य है। हम लोग को कहा गया कि हम स्वराज्य के काबिल नहीं हैं। एक शताब्दी बीत जाने के बाद भी अंग्रेजी हुकूमत हम लोगों को स्वराज्य के योग्य नहीं मानती।

अब हमलोग खुद को योग्य बनाने के लिये खुद ही प्रयास करेंगे। असंगत बहानेबाजी प्रदान करना, किसी प्रकार के लालच का प्रतिकार करना और दूसरे को ऐसा मौका प्रदान करना अंग्रेजी राजनीति को कलंकित करने के सामान है, इंग्लैंड भारत की मदद से बेल्जियम जैसे छोटे से राज्य को बचाने की कोशिश कर रहा है। तब यह कैसे कहा जाता है कि हमारे देश में स्वराज्य नहीं है? वे लोग जो हम में दोष ढूंढते हैं, वे लालची लोग हैं। लेकिन कुछ ऐसे लोग भी हैं जो दयावान ईश्वर में भी दोष ढूंढ़ लेते हैं।

हम लोगों को जरुर किसी की चिंता किये बगैर राष्ट्र की आत्मा को बचाने के लिये कठिन परिश्रम करना चाहिये। हमारे देश की भलाई इसी जन्मसिद्ध अधिकार की रक्षा करने में है। कांग्रेस ने इस स्वराज्य को पाने का प्रस्ताव पारित किया है।

व्यवहारिक राजनीति में हमारे स्वराज्य की इच्छा का प्रतिकार करने के लिये कुछ लालची परेशानिया उठाई जाती हैं। हमारे अधिकांश लोगों की निरक्षरता उन परेशानियों में से एक है, लेकिन मेरे ख्याल से उसे अपने मार्ग में बाधा के तौर पर नहीं आने देना चाहिये।
हम लोगों के लिये यह कहना पर्याप्त होगा कि हमारे देश के निरक्षर लोगों के पास केवल स्वराज्य की स्पष्ट विचारधारा है, उसी तरह से जैसे ईश्वर के बारे में उनकी अस्पष्ट धारणा है। वे लोग जो अपने निजी मामलों को कुशलतापूर्वक निपटा लेते हैं, वे अशिक्षित हो सकते हैं लेकिन मुर्ख नहीं हो सकते। वे उतने ही बुद्धिजीवी होते हैं जितना कि एक शिक्षित इंसान। और अगर वे मुश्किल मुद्दों को समझ सकते हैं तो उन्हें स्वराज्य के सिद्धांत को समझने में या उसे ग्रहण करने में कोई कठिनाई नहीं होती है।

अगर निरक्षरता सभ्य कानून की दृष्टि में अयोग्यता नहीं है तो अकारण प्रकृति के नियम में ऐसा क्यों होना चाहिए?

अशिक्षित लोग भी हमारे भाई हैं और उन्हें भी यही अधिकार हैं और वे भी इसी भावना से प्रेरित हैं। इसीलिए हमलोग हमने कर्तव्य से बंधे हैं कि हम लोगों को जागरूक करें। परिस्थितियाँ बदल गयी हैं और अनुकूल हैं।

आवाज उठ रही है कि ‘अभी नहीं तो कभी नहीं।’ ईमानदारी और संवैधानिक आन्दोलन अकेले नहीं हैं जो आप लोगों से उम्मीद की गयी हैं। पीछे नहीं हटें और आत्मविश्वास के साथ अंतिम मुद्दे को प्रभु के हाथों में सौंप दें।“
..........................................................................................

बाल गंगाधर तिलक

'बाल गंगाधर तिलक' भारत देश के एक महान नेता तथा राजनीतिज्ञ थे। उनका जन्म महाराष्ट्र प्रान्त में हुआ था। उनकी शिक्षा पूना के दकन कालिज में हुई थी। उन्होंने वकालत की उपाधि भी प्राप्त की किन्तु इस व्यवसाय में हाथ ना डाला। उन्होंने अपना सम्पूर्ण जीवन देश-सेवा के लिए अर्पित कर दिया।

सर्वप्रथम उन्होंने एक स्कूल स्थापित किया और उसमे अध्यापक हो गए। उन्होंने 'केसरी' और 'मराठा' नामक दो समाचार-पत्रों का सम्पादन किया। इन समाचार-पत्रों ने लोगों में राष्ट्रीय जागृति पैदा की। देश को स्वतंत्र कराने के लिए उन्होंने अनेक कार्य किये। ब्रिटिश सरकार ने समझा कि वे लोगों को हिंसात्मक कार्यों के लिए उकसाते हैं। इसलिए उन्हें छः वर्ष के लिए बर्मा प्रदेश के मांडले नगर में निर्वासित कर दिया।

बाल गंगाधर तिलक पहले भारतीय नेता थे जिन्होंने यह कहा, "स्वराज्य मेरा जन्म सिद्ध अधिकार है। मैं इसे लेकर रहूँगा।" वह संस्कृत और गणित के प्रकांड पंडित थे।
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

Lokmanya Gangadar Tilak was born on 23 July 1856, in Ratnagiri.In A.D 1856 he was born. He was very intelligent. His father's name was Gangadar Tilak, who was a school teacher and Sanskrit scholar.and mother's name Parvatibae.

He was an Indian nationalist, teacher, lawyer, journalist and social reformer who was first popular leader of the Indian Independence movement. He was called as ‘Father of the Indian unrest” by the British colonial authorities.
He was one of the first and strongest advocates of "Swaraj" and a strong radical. His famous quote, "Swaraj is my birthright, and I shall have it!" is well-remembered in India even today. He also formed a close alliance with Muhammad Ali Jinnah, later the founder of Pakistan, during the Indian Home rule movement.
He joined the Indian National Congress in 1890. He opposed its moderate attitude, especially towards the fight for self-government. He was one of the most-eminent radicals at the time.
He took up this issue by publishing articles in his paper Kesari (It was written in Marathi, and Maratha was written in English), quoting the Hindu scripture, the Bhagavad Gita.
In 1894, Tilak transformed the household worshiping of Ganesha into a public event(Sarvajanik Ganeshotsav).
He started the Marathi weekly,Kesari in 1880-81 with Gopal Ganesh Agarkar as the first editor. Kesari later became a daily and continues publication to this day.
He said, "I regard India as my Motherland and my Goddess, the people in India are my kith and kin, and loyal and Tilak authored Shrimad Bhagvad Gita Rahasya in prison at Mandalay, Burma - the analysis of 'Karma Yoga' in the Bhagavad Gita, which is known to be gift of the Vedas and the Upanishads.
In 2007, the Government of India released a coin to commemorate the 150th birth anniversary of Bal Gangadhar Tilak. "their political and social emancipation is my highest religion and duty".
He died on 1st August 1920.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bal Ghangadhar Tilak on born July 22, 1856 at Rajnagar. He was from a royal family, but his father was a school teacher.

He did his schooling from Poona High School and then joined the Deccan College. He completed a degree in law in 1879.

He was one of the prime architects of modern India and heralded Asian nationalism. His philosophy could not survive after his death as India came under sway of Mahatma Gandhi.

Tilak joined the other freedom fighters in their struggle for independence. He believed that the British had to be paid back in their own coin by fighting back.

In 1881, Tilak started two magazines, Thesauri' in Marathi and 'Maratha' in English.

In 1885, he established the Deccan Education Society.

Tilak gave the famous slogan, "Swarajya is my birthright, and I shall have it." In 1905, Tilak was arrested and sent to Mandalay Jail for six years.

He started the Home Rule Movement. Tilak is known as the Father of Indian Nationalism. He died on  1920.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
Bal Gangadhar Tilak


(THE FATHER OF INDIAN UNREST)


“Bal Gangadhar Tilak was described by British as ‘The Father of Indian Unrest’ Tilak was born on 23.7.1856. his slogan “Swaraj (self-Rule) is my birthright”, inspired and mobilized millions of Indians. The book “Geetarahasya” a classic treatise on Geeta in Marathi was written by him, in prison at Mandalay. Great journalist-editor, an authority on Vedas, Sanskrit Scholar, mathematician and a natural leader of India.”


Tilak was born in Ratnagiri, a small coastal town on July 23, 1856 in a middle class family. Tilak had to fend himself for college education. At an early age he was convinced that the educational system the British provided for the Indians was not last all adequate. He passed B.A. in first class.  After graduation and a law degree, he helped to found a school which laid emphasis on nationalism. The studies made him realize the state in which his motherland existed under British Rule. He started a newspaper. ‘Kesari’ which tried to teach Indians of their glorious past and reminded them to be self-reliant (Swadeshi).


The British was using all the native raw materials to run their factories in England and selling the finished products to India, keeping the Indian an ever dependant, underdeveloped country. In the process all the industries of India like spinning, weaving. Glass making, sugar, dyeing, paper making were getting destroyed. People became destitute for no fault of theirs to help an empire become richer and stronger.


He tried to breathe life into the moribund nation through four mantras: (1) Boycott of foreign goods, (2) National Education, (3) Self-Government, (4) Swadeshi or self-reliance. He realized that mere protest against British Rule would not help anymore and insisted on native production and self-reliance. “We have no arms, but there is no necessity. But our strong political weapon is boycott (of foreign goods). Organize your powers and then go to work so that they cannot refuse you what you demand”, he told the masses.


British smelled treason in these words. He founded Deccan Education Society to give better education as per the country’s needs. He wrote scathing articles over inhuman punishment meted out to the nationalist youth who protested the division of Bengal (Vanga Bhanga). Indian newspapers were not to criticize the British policy in those days and two articles titled “Has the Government lost its head?” and “To Rule is not wreak vengeance” appearing in Kesari landed him in jail, after a namesake trial. The British lawmakers didn’t find it amusing and he was jailed for 18 months. In 1907, he formed a radicalist faction inside the Congress and started the Home-Rule League along with an Irish lady. Ms. Annie Besant. Though a conservatist toward social reforms he was a pioneer to foresee that mass support was needed to make his motherland free from imperialistic clutches. For the first time in British History, intellectuals in England (including the great orientalist, Max Muller) were able to convince the Government that the trial was unfair. But the second time (1908) was no different. Tilak advocated his own case and when the judgment of six years of black-waters (kalapani) imprisonment was pronounced, he gave the famous statement”


“All I wish to say is that in spite of the verdict of the jury, I maintain my innocence. There are higher powers that rule the destiny of men and nations. It may be the will of Providence that the cause I represent may prosper by suffering than by remaining free”.


In order to bring the Maratha people together on the same platform, he started the celebration of shivaji Festival. When the “Indian Reforms Act” was introduced in 1919, he rejected it describing it as inadequate, disappointing and unsatisfactory.


When he was 52, a diabetic and ailing person he wrote his famous commentary on Bhagavad-Gita, the sacred book of Hindus. He stressed that Geeta taught action (karma), nothing but action. Religion or spiritual message was secondary and the

need of the hour was to arise and fight. This was Lord Krishna’s message to Arjuna. Tilak’s wife, his companion of 45 years, died at Pune and the news reached him in Mandalay prison Burma only after a week. He had sacrificed his personal life, his profession, name and fame for the sake of the country.


By the time Tilak completed his six year prison term, he became the unquestioned leader of the Indian0- the uncrowned king. He was known as the Tilak Maharaj. There was unprecedented jubilation after Tilak was free and back in India. Civil resistance, the concept of Swaraj and nationalism had taken deep roots. Tilak’s suffering did not go in vain. A band of leaders, full of zeal for nationalism and self-sacrifice was coming up. National schools were coming up in all corners of India. He paved the way for Khadi (hand woven cloth), picketing a against foreign goods and alcoholism. His death in 1920 brought Mahatma Gandhi on the scene and Gandhiji gave a concrete shape to Tilak’s ideas of Swadeshi. He also authored books such as “Geeta Rahasya” and “Arctic Home of Vedas”.


He launched the congress Democratic Party in 1920 but before he could take up the action he suddenly died on 1st August leaving behind millions of mourners. A champion the downtrodden people, Tilak was given the sobriquet “Lokmanya”.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

Bal Gangadhar Tilak (birth name: Keshav Gangadhar Tilak) was born on July 23, 1856. Whatever designation given to him is less whether we call him Indian nationalist, journalist, teacher, social reformer, lawyer or independent thinker or social activist. He is from the very first movement of Indian Independence League and was popularly given the name of “father of the Indian unrest”. He strongly advocated Swaraj as the birth right.  He is also considered as father of Indian National Movement.

Childhood
Bal Gangadhar Tilak was born in Ratnagiri, Maharashtra in a Brahmin family to Gangadhar Ramachandra Tilak.  Since childhood he had a very bold, strong and intolerant attitude towards injustice. He also did not like circumlocution of things but straightforward and honest.

Education
He loved mathematics and was a brilliant student. He was scholar of Indian history, Sanskrit, Hinduism and Astronomy. He joined the Anglo-Vernacular School in Pune and got education from some of the well-known teachers. After passing matriculation, he joined the Deccan College and earned his degree in B.A. Mathematics and with first class but still continued his studies and did LL.B degree in 1879.

Career
Immediately after graduating, Bal Gangadhar Tilak started teaching mathematics in a school in Pune. Not sticking to the job, he switched to becoming a journalist. He became a critic of education. He found education to be the most important tool to mold anybody’s thinking especially of youth because Indian system of education gives you moral and values. For imparting education, he founded Deccan Education Society.

Later he joined Indian National Congress in 1890. He was a tremendous social reformer. Being a member of Bombay Legislature and elected member of Bombay University, he issued in public interest to ban child marriage. He wanted to eradicate all social evils and improve the condition of Indian society. He also supported and welcomed widow remarriage. In all these matters he became very active and thus, appeared as a threat to the then British government. He was convicted and sentenced to jail for a period of one and half year. As soon as he got released from the jail he launched Swadeshi Movement (urging people to use natively produced goods only). He tried to create awareness through newspapers and upto some extent he became successful too. As a result, he got arrested on the charges of sedition for a period of six years in Burma.

At the end
His interests in books lead him to write ‘Gita Rahasya’, which he wrote while in jail. After being released from the jail, he spent most of his time reuniting people for the fight of Swaraj. He went from village to village and created awareness about his goal and got positive response from people. He continuously travelled without realizing his age and taking care of his health. He was so focused on his goal that he forgot everything surrounding him and his environment. Bal Gangadhar Tilak died on 1st August, 1920, while propagating the Indian Independence movement